Za Tęczowym Mostem

Maja, przybyła do nas 19.08.2022, zwrot z adopcji prosto do schroniska, z którego pół roku wcześniej wyszła. Lat 15. Spokojna,łagodna, cudna.

Punia maleńka drobna sunia w typie pinczerka, odebrana od psychopaty, który o mały włos jej nie zagłodził,delikatna i pomimo braku ząbków potrafiąca się bronić, miała ok 15 lat.. Kochana. 🙁 Do zobaczenia Maleńka.

09.11.2022r. zadzwonił mój telefon. To dzwoniła pani ze schroniska w Zawierciu z zapytaniem - prośbą o pomoc dla jednego z ich podopiecznych, Krecika. Piechu miał chyba ze sto lat  wyglądał tragicznie, ważył 3 kg,  to szkielet pokryty skórą, wyniszczony, zagłodzony. Zmarł jego opiekun. Rodzina zmarłego zamknęła dom zostawiając tam psa. To cud, że dziadzio żył,  że nie zmarł tam z głodu... Komuś się w końcu przypomniało, że w domu został pies. Rodzina jednak zająć się nim nie chciała.

Perełka i Pipi, dwie maleńkie pięciokilogramowe ponad 10 letnie suczki trafiły do schroniska po śmierci opiekuna. Nie radziły sobie zupełnie z nową sytuacją. Z kanapy do schroniskowej budy. Boją się wszystkiego, przeraża je hałas, nowi ludzie, warunki.schroniska.12.07.2022r. przyjechały do nas ze schroniska Psie Pole. Pipi dostała nowe imię Zosia - obie suczki przyjechały tuż po kastracji. Zosia wymagała czasu, była nieufna i potrafiła pokazać ząbki.

Kosmuś przyjechał do fundacji  ze schroniska w Jędrzejowie, w którym znalazł się po śmierci ukochanej Pani. U nas dostał nowe imię, Kosmuś, bo w schronisku miał tylko numerek. Miał chore serduszko i anemie, był bardzo cichym i spokojnym pieskiem 🙁

Przyjechał do nas na początku kwietnia 2019 - mały, przerażony piesek, bał się wszystkiego, ludzi, dotyku, hałasu, innych psiaków, na początku nie wychodził z klatki kennelowej, siedział w niej wciśnięty w kąt, skulony, trzęsący się ze strachu, nie miał imienia - nazwałam go Gucio. od chwili przyjazdu do fundacji zrobił ogromne postępy. Był mega wesołym małym piesełkiem, biegał, skakał, mordka cały czas uśmiechnięta, chorował na niedoczynność tarczycy, miał  ,problemy ze skórą,  chore serduszko.

Gifcik trafił do fundacji ze schroniska Ciapkowo w Gdyni. Niewidomy, cudowny, łagodny, pieszczoch jakich mało, odważny, bo choć nic nie widział potrafił przejść cały wybieg byleby tylko być z człowiekiem. Najlepszy z najlepszych. 🙁

Wyrzucony na pole w kocyku w mroźny, grudniowy czas, było wtedy -12 stopni Celsjusza.. Gdyby nie znalazł go Pan Kostek i go nie zabrał do samochodu, zamarzłby tam na pewno. Dostał imię po Panu, który go uratował. W fundacji wrócił do zdrowia i przeżył  rok i 3 miesiące, otoczony opieka i miłością. Bardzo łagodny i ufny.

Kubuś. miał 17 lat i bardzo chore serduszko i tarczycę. Przyjechał z Pilskiego Schroniska dla Zwierząt Miluszków, które bardzo dokładnie poinformowało nas o stanie zdrowia Kubusia. Był cichym psiakiem, któremu był potrzebny spokój i ciepło.

Gusia przyjechała do nas ze Schroniska Ciapkowo w Gdyni, była zaniedbana i chuda, miała problemy z serduszkiem i kręgosłupem. Cichutka psinka.:(

Misio miał 20 lat.Trafił pod nasze skrzydła po 7 latach od adopcji, został ponownie przyprowadzony do schroniska - nie popisał się niestety jego opiekun. Misio,  pies idealny - delikatny, spokojny, grzeczny, zachowywał czystość w domu, nie niszczył, zgodny z innymi psiakami i suczkami. Lubił się bawić kamyczkiem, tak widocznie został nauczony. Latem 2020 Misio przeszedł udar mózgu, przeżył kolejne lata i wrócił do dawnej formy. Miś był cudownym, delikatnym, łagodnym i pogodnym psiakiem, który lubił drapki po pupie. Do zobaczenia kochany. 🙁

Ivanek przyjechał do Fundacji w grudniu 2020 roku, bieda z nędzą, chudy z podkulonym ogonkiem, niedowidzący. W kwietniu 2021r. przeszedł operację usunięcia jąder, jedno z nich było w brzuchu Ivana, był wnętrem. Cichy i spokojny psiak.

Miał lat 100, dostał na imię Omar. Stado Kosmusiów przyjęło go bezproblemowo.Omar to pies domowy, kanapowy. Jest łagodny i zgodny ze wszystkimi psiakami. Sam wskakuje na kanapę , pieszczoch z niego niemożliwy.

Lesio trafił do nas ze schroniska w Polsce, gdzie psiaki, choć maja cudownych wolontariuszy, niestety nie maja lekko. U nas końcówkę życia spędził Lesio zaopiekowany. Miał to, co psiakom najbardziej potrzebne: jedzonko, lekarza i własnego kochającego człowieka. Był dobrym pieskiem.